روابط عمومی را می توان از نظر معیار اثر
گذاری و سودمندی و میزان که رأی و مفید بودن و یاری رسانی ، مدیریت و سازمان و تسریع
و تسهیل در جهت اهداف آن و اجرای برنامه ها به روابط عمومی توجیه گر ، تبیین گر و تحلیل
گر طبقه بندی کرد .
در فضای اجتماعی و فرهنگی مناسب ، فرهنگ
مدیریتی مطلوب و مبتنی بر شایسه سالاری و به شرط متخصص بودن و کارشناس بودن مدیر بخش
روابط عمومی امکان تولید روابط تولید روابط عمومی تحلیل گر فراهم می شو د . روابط عمومی
تحلیل گر یک روابط عمومی کارآمد است . این روابط عمومی با توجه به فلسفه وجودی سازمان
، اهداف اصلی و فرعی آن حرکت می کند . این نوع از روابط عمومی دارای برنامه ادواری
منظم روزانه ، هفتگی ، ماهانه ، فصلی و سالانه است . برای روبرویی با بحرانها و چالشها
دارای طرحهای معین است .
این روابطعمومی برای بهرهگیری از فرصتهای مناسب
دارای طرحهای بهرهگیری و بهره برداری است . در یک جمع بندی می توان گفت که روابط عمومی
تحلیل گر یک روابط عمومی علمی ، سیستماتیک فعال ، نوآور ، قابل انعطاف و اثر گذار است
.
در مقابل روابط عمومی تحلیل گر ، روابط
عمومی توجیه گر قرار دارد . در واقع در یک فضای نامناسب سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی و
با وجود مدیران و فرهنگ مدیریتی نامساعد و پایین بودن دانش تخصصی مدیر واحد روابط عمومی
، نوعی پدیدار می شود که به آن روابط عمومی توجیه گر می نامند . این نوع روابط عمومی
یک مشاطهگر است . که بیشتر شایسته تبلیغات وحی با معنی منفی کلمه است این روابط عمومی
فاقد برنامهریزی ادواری منظم و مدون است که به صورت منفعل به دنبال حوادث و رویدادها
میرود و با منطقی سطحی و استدلالهای غیر قابل باور سعی در توجیه رویدادها احترامات
تصمیمات مدیران سازمان دارد .