تفاوت روابط عمومی سنتی و دیجیتال

روابط عمومی را می توان از نظر معیار اثر گذاری و سودمندی و میزان که رأی و مفید بودن و یاری رسانی ، مدیریت و سازمان و تسریع و تسهیل در جهت اهداف آن و اجرای برنامه ها به روابط عمومی توجیه گر ، تبیین گر و تحلیل گر طبقه بندی کرد .

در فضای اجتماعی و فرهنگی مناسب ، فرهنگ مدیریتی مطلوب و مبتنی بر شایسه سالاری و به شرط متخصص بودن و کارشناس بودن مدیر بخش روابط عمومی امکان تولید روابط تولید روابط عمومی تحلیل گر فراهم می شو د . روابط عمومی تحلیل گر یک روابط عمومی کارآمد است . این روابط عمومی با توجه به فلسفه وجودی سازمان ، اهداف اصلی و فرعی آن حرکت می کند . این نوع از روابط عمومی دارای برنامه ادواری منظم روزانه ، هفتگی ، ماهانه ، فصلی و سالانه است . برای روبرویی با بحران‌ها و چالش‌ها دارای طرحهای معین است .

 این روابط‌عمومی برای بهره‌گیری از فرصتهای مناسب دارای طرحهای بهره‌گیری و بهره برداری است . در یک جمع بندی می توان گفت که روابط عمومی تحلیل گر یک روابط عمومی علمی ، سیستماتیک فعال ، نوآور ، قابل انعطاف و اثر گذار است .

در مقابل روابط عمومی تحلیل گر ، روابط عمومی توجیه گر قرار دارد . در واقع در یک فضای نامناسب سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی و با وجود مدیران و فرهنگ مدیریتی نامساعد و پایین بودن دانش تخصصی مدیر واحد روابط عمومی ، نوعی پدیدار می شود که به آن روابط عمومی توجیه گر می نامند . این نوع روابط عمومی یک مشاطه‌گر است . که بیشتر شایسته تبلیغات وحی با معنی منفی کلمه است این روابط عمومی فاقد برنامه‌ریزی ادواری منظم و مدون است که به صورت منفعل به دنبال حوادث و رویدادها می‌رود و با منطقی سطحی و استدلال‌های غیر قابل باور سعی در توجیه رویدادها احترامات تصمیمات مدیران سازمان دارد .

 در فاصله بین این دو روابط عمومی ، روابط عمومی تبیین گر وجود دارد . که در خوشبینانه ترین شکل آن تنها به اعلام و بیان رویدادها و گزارش ها و تسریع اقدامات سازمان می پردازد . این روابط عمومی اگر دارای برنامه ادواری مدون هم باشد . این برنامه فاقد انعطاف نوآوری ، جذابیت واثر بخشی است . این نوع از روابط عمومی سطحی اسلیمی ، محافظه کار بالمعنی کلیشه ای ، تکراری و قالبی است .

روابط عمومی دیجیتالی در مقایسه با روابط عمومی سنتی :

حرکت روابط عمومی ها از حالت سنتی به دیجیتال در دو حیطه بزرگ، درگیر چالش است. حوزه کاربردی تکنولوژیک و حوزه مخاطبان که در حال تغییر است.

 در حوزه اول روابط عمومی دیجیتال فقط دستیابی به مجاری تکنولوژیک نیست و این تنها بخشی از ویژگی ‌های یک روابط عمومی دیجیتال است  و در حوزه دوم نیز تا زمانی که روابط عمومی‌ها خود را تغییر ندهند و متوجه تغییرات در حوزه جغرافیایی مخاطب نشود به روابط عمومی دیجیتال تبدیل نخواهد شد.

 در روابط عمومی سنتی، نگاه تزریقی به مخاطب عام وجود دارد. در حالیکه در روابط عمومی دیجیتالی باید پاسخگوی مخاطب منفرد باشد. در روابط عمومی سنتی، کنش ها و رویه‌ها، با اهداف اشتباه گرفته می‌شوند و متأسفانه زمانی که با دیجیتال شدن نیز روی می‌آورند همین اشتباه خود را تکرار می‌کنند.  روابط عمومی دیجیتال باید بتواند رابطه با مخاطب را از نظر اشکالاتی که با تکنولوژی‌های ارتباطی پیدا می‌کند تعقیب و حل کند.

 ایجاد سایت و استفاده از ایمیلl تنها تزیین در روابط عمومی سنتی است. در حالیکه روابط عمومی دیجیتالی خود یک شبکه ارتباطی است و وب سایت فقط یکی از پنجره‌های تماشایی آن محسوب می‌شود.

 روابط عمومی دیجیتال را نه با تعداد مطالب بلکه با توجه به میزان تعامل آن با مخاطبان اندازه‌گیری می‌شود. مشکلات و موانع روابط عمومی الکترونیکی و دیجیتالی روابط عمومی دیجیتالی پیچیده نیست اما مشکلات زیادی دارد. مشکل اصلی آن در روش و طراحی آن نیست. بلکه روش ارائه خدمات و اطلاع‌رسانی و ارتباطات مناسب معضل اصلی است.

روابط عمومی‌ها به عنوان یک مجموعه کل و حلقه واسط بین سازمان و جامعه و سازمانها باید قادر باشند اطلاعات دیجیتالی را به خوبی دریافت کنند. موانع دیگر که بر سر راه تحقیق روابط عمومی الکترونیک وجود دارد، عدم دسترسی یکسان همه شهروندان به اینترنت و نداشتن قدرت خرید کامپیوتر و هزینه‌های نسبتاً سنگین اینترنت و خط تلفن است. مشکل دیگری که در این زمینه وجود دارد. فرهنگ و ذهنیت مردم است، تغییر ذهنیت و فرهنگ سنتی استفاده از خدمات هزینه زیادی خواهد داشت. فراهم کردن فضای مناسب، حفظ استفاده‌های نامناسب و فقدان تخصص لازم در انجام تغییرات سریع در روش و فن‌آوری اطلاعات از مشکلات دیگر به حساب می‌آیند. امنیت روابط عمومی دیجیتال بحث دیگری است که در این زمینه می‌توان به آن اشاره کرد و آن عبارت است از عدم استفاده دموکراتیک از سیستم‌های روابط عمومی دیجیتالی.